Arek Tomiak – Ostatnie pożegnanie

Arka Tomiaka poznałem, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Na imprezie, właściwie na imprezach, u dziadka Witka. Witek organizował takie cykliczne wieczorki operatorskie, na które był zapraszany m. in. Sławek Idziak, Paweł Edelman i młodsza generacja jego obecnych studentów. Byłem wtedy dzieckiem, ale pamiętam, że na tych spotkaniach byli m. in. Jasiek Holoubek, Mikołaj Łebkowski, Arek Tomiak i cała śmietanka operatorska. To była zawsze dobra zabawa oglądaliśmy filmy, gotowaliśmy, słuchaliśmy muzyki – w tle leciał zawsze jazz.

Spotykaliśmy się z okazji urodzin, wigilii i innych okoliczności, ja byłem wtedy nastolatkiem. I to jest właśnie moje pierwsze wspomnienie spotkania z Arkiem.

To było dla mnie bardzo wyjątkowe jako dla młodego człowieka, który wtedy nawet jeszcze nie planował pracy w filmie. To były wspaniałe okoliczności i Arek był zawsze bardzo bliski, zainteresowany, mimo że nosiłem wtedy długie włosy, skórzane kurtki i chciałem być gitarzystą, a Arek był zawsze bardzo miły dla mnie, tak się poznaliśmy. Było to bardzo piękne, koncyliacyjne.

Nie było ważne kto jest jakim operatorem, kto zrobił, ile filmów i jakie dostał nagrody, tylko chodziło o dobre spędzenie czasu, w dobrym towarzystwie, a to że operatorzy potrafią się trzymać razem w grupie jest czymś niesamowitym i Arek na pewno był osobą inspirującą, dzięki której zaczęłam sobie wyobrażać, że mógłbym związać swoja przyszłość z tym właśnie zawodem i był jedna z osób, która mnie ku temu skłoniła. To dzięki szczerym rozmowom z Arkiem i spostrzeżeniach jakie miałem po tych spotkaniach.

Moje drogi zawodowe z Arkiem, nie miały okazji skrzyżować się, ale często widywaliśmy się prywatnie, ponieważ Arek był ulubieńcem Witka. Szwenkował Witkowi „Wrota Europy”, jego ostatni film fabularny. Moja żona Natalka jeszcze jako dziecko debiutowała w filmie „Żurek”, do którego zdjęcia realizował Arek, grała również później w „Czarnym Mercedesie”. Także, mimo, że nigdy nie pracowałem z Arkiem, nasze ścieżki często krzyżowały się prywatnie.

Dla mnie Arek był inspiracją jako młody student wzorowałem się na nim i na jego filmach „Palimpsest”, „Symetria”,„DAAS„ itd. Jego twórczość operatorska była dla mnie najciekawsza w tym okresie polskiej kinematografii.

Arek był zawsze dla mnie serdeczny, zawsze mnie wspierał, zawsze mu się podobało to co robię, a nasza relacja bardzo się zbliżyła, byliśmy przyjaciółmi, spędzaliśmy wolny czas wspólnie z naszymi rodzinami.

Między innymi mieliśmy okazję pojechać razem na obchody 100lecia firmy ARRI w 2017 roku, gdzie zaproszono 100operatorów z całego świata. Spędziliśmy tam 5 dni wraz z moim bratem, biorąc udział w różnych panelach i warsztatach operatorskich, ale przede wszystkim będąc razem.

Jakiś czas później byliśmy zaproszeni do Kętrzyna na Festiwal Filmów Historycznych i Wojennych Walkirie Filmowe. Arek i ja odbieraliśmy tam nagrody, ale co najważniejsze, że byliśmy tam razem ja ze swoją siostrą Marysią i z moimi dziećmi Hanią i Zakkiem, a Arek był z Agnieszką i córka Melą.

Mazury to jest nasza miłość od dzieciństwa, gdzie żeglowaliśmy od zawsze z Witkiem i tatą. W trakcie tego festiwalu spędziliśmy najpiękniejszy tydzień wspólnie zarówno pod względem kulinarnym, jak i przyrodniczym. Pokazałem Arkowi całe moje Mazury od strony wody, byliśmy w restauracji Barka, do której dopływa się od wody, byliśmy w restauracji Kuźnia, pokazywałem mu takie piękne miejscówki, których nie ma na mapie, ani na żadnym googlu te, które znałem od dzieciństwa i wspólnie, każdego dnia podróżowaliśmy całą tą grupą rodzinną. Kąpaliśmy się w jeziorach, oglądaliśmy zachody słońca, jedliśmy wspaniałe rzeczy, graliśmy na gitarze, po prostu czuliśmy się dobrze we własnym towarzystwie.

To Arek, po stracie naszego ojca pomógł bratu Piotrkowi wejść na tory operatorskie. Pamiętam, jak Piotrek jeszcze jako nastolatek odwiedzał Arka przy kamerze. Arek poprowadził pogrzeb Witka, był takim naszym Aniołem Stróże i członkiem rodziny.

Arek miał naturalną chęć zaopiekowania się każdym i wzięcia pod swoje skrzydła, miał niesamowitą cierpliwość do tłumaczenia i przekazywania wiedzy młodym i początkującym operatorom.

Mogłem się z Arkiem nie widzieć przez pół roku, ze względu na różne projekty, a potem po prostu w sekundę wyglądało to jakbyśmy widzieli się wczoraj. Dowcipy żarty, zawsze wpadaliśmy sobie w ramiona. Arek miał super poczucie humoru. Był wspaniałym wspierającym człowiekiem o ogromnym sercu i wielkim smaku.

Uwielbiał podróżować i uwielbiał gotować więc trochę dzieliliśmy takie same pasje.

Uważam, że to też charakteryzowało Arka. filmów nie robi się dla siebie tylko dla ludzi. Tak samo jest z gotowaniem i Arek chciał się tym wszystkim dzielić ze wszystkimi nawet na planie. Przynosił coś co ugotował, czy też do domu do Witka, on miłością do gotowania obdarzał wszystkich dookoła i to było niesamowite, robił dla innych, nie dla siebie.

Zawodowo Arek na pewno był operatorem, którego nie można było zaszufladkować, że miał jakiś styl. Myślę, że jego firmy były różnorodne wprowadzały nową jakość. Wiedział, że aby osiągnąć coś bardziej wyjątkowego, a nie sztampowego trzeba zaryzykować i potrafił się na to zdobyć, nawet jeżeli łączyło się to z konsekwencją popełnienia jakiegoś błędu. Uważam, że zawsze próbował stworzyć coś unikalnego i nie poddawał się łatwiźnie. Jego filmy były różnorodne i wprowadzały nową jakość. Zawsze był do przodu o jakąś dekadę od tego co powstało w Polsce i na pewno wyznaczał nurty przed wszystkimi, wspaniale się odnajdywał w czasach taśmy jak i w epoce cyfrowej, kiedy szedł do przodu razem z technologią. Miał po porostu niesamowite oko. Jego wachlarz operatorskich umiejętności był bardzo szeroki, był mistrzem po prostu, prawdziwym filmmakerem jak mówił Witek. Arek był prawdziwie wszechstronną osoba, znająca się na każdym szczeblu produkcji filmowej. To, dlatego ludzie tak bardzo lubili z nim pracować, ponieważ znał się na każdym temacie i mógł wesprzeć reżysersko, montażowo, scenograficznie i kostiumowo.

Arek w scenariuszach zawsze patrzył na pozytywy i wyciągał sens, z każdego projektu i każdym projektem był bardzo podekscytowany, że będzie mógł go zrobić. Tak samo po nakręceniu filmu, też był bardzo pozytywny nie skupiał się na negatywach, więc zawsze patrzył na to w sposób bardzo optymistyczny i pełen świeżości. Naprawdę kochał to co robił i cieszył się i wykorzystywał każda sekundę życia. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. I przede wszystkim kochał ogromnie swoja rodzine. Wzoruje się na tym i taki cel stawiam sobie w swoim życiu.

Arek po śmierci Krzysia Ptaka stał się moim mentorem. Świat bez niego nie będzie już tak barwny, ale wierze, że gdziekolwiek jest, Jazzuje teraz z Witkiem i Tatą.

~ Michał Sobociński